Suriname (part 2) & St.-Laurent-du-Maroni

23 maart 2007, Paramaribo, Suriname

Suriname is net een dorp!
(en Guyana trouwens ook)

Iedereen lijkt iedereen wel te kennen – zoniet direct, dan wel viavia. Zelfs in een paar meerdaagse verblijven in Paramaribo zijn we al meer bekenden tegen gekomen dan in de afgelopen paar jaar in Den Haag of Amsterdam. Wat overigens best gezellig en ook af en toe best handig is. Zo liepen wij Femke & Marieke (van onze trip naar de jungle) weer tegen het lijf en besloten we met z´n 4-en op eigen gelegenheid naar Galibi te gaan. Hangmatten + klamboe kopen zodat we in elk geval altijd wel ergens kunnen overnachten, wat eten inslaan en met wat inside info van Juan gingen we op pad!

Galibi is een indianendorp aan de kust bij Frans-Guyana waar eigenlijk niet zo veel te doen valt, ware het niet dat de zeeschildpadden hier ieder jaar tussen ca. februari en juli aan land komen om ´s avonds/´s nachts hun eieren in het zand te leggen. Een interessant schouwspel waar overigens wel het nodige geduld voor vereist is: een schildpad heeft namelijk al snel een uur of 4 nodig voordat ze klaar is. Alleen het graven van het gat in het zand duurt al gerust 2 uur, dan nog een uur eieren leggen (50 tot 100 stuks, ongeveer zo groot als een pingpongbal) en dan het gat weer dichten, camoufleren (de eieren zijn namelijk erg geliefd bij andere dieren, maar ook de indianen aten ze voordat dit verboden was maar al te graag) en dan met de laatste energie terug de zee in schuifelen. Echt heel leuk om te zien en bovendien hadden we het geluk dat we niet alleen een green turtle (alias de soepschildpad) aantroffen, maar ook de nog grotere leatherback turtle (die heeft geen hard schild, maar gewoon een heel dikke ´leerachtige´ huid en kan meer dan 2 meter lang worden) die normaliter pas in mei-juni z´n eieren komen leggen.

Onze indiaanse gids was overigens misschien nog wel de grootste attractie van het geheel. Dronken (of stoned, of allebei) als ´ie was liep ´ie luid schreeuwend over het strand de meest interessante imitaties van over het strand voorbewegende schildpadden te vertonen. Een beetje genant (zeker aangezien hij ons continu op het hart drukte dat we zelf vooral stil moesten zijn om de schildpadden niet weg te jagen...), maar ook wel weer vermakelijk. En voor ons maakte het allemaal niet zo heel veel uit, want wij hadden met onze ´we gaan er gewoon op de bonnefooi heen´ aanpak toch niet zo veel betaald en onze schildpadjes toch maar mooi gezien, maar de toeristen wiens officiele gids dit was die bovendien 2 a 3 keer zoveel betaald hadden als wij waren geloof ik niet al te amused...

Eenmaal bijna in Frans-Guyana aanbeland, besloten we op de terugweg toch ook nog maar even een kijkje te gaan nemen aan de andere kant van de grens. Even illegaal met de boot de rivier over naar Saint-Laurent-du-Maroni (ook wel bekend als de plaats waar strafgevangenen waaronder Le Papillon in Frans-Guyana aankwamen alvorens naar Duivelseiland voor de kust te worden gebracht) en aan het eind van de middag weer terug.

Alhoewel het er in Frans-Guyana allemaal redelijk vergelijkbaar uitziet als in Suriname, merk je al wel snel dat Frans-Guyana (i.t.t. Suriname´s status t.o.v. NL) nog steeds een departement van Frankrijk is. Betalen doe je in Euro´s (met een prijsniveau dat zeer veel weg heeft van dat in Frankrijk), de auto´s zijn vooral van franse makelij inclusief franse kentekenplaten en de tourist office heeft plotseling een overschot aan glossy full colour brochures inclusief een kaart van Paramaribo (in Paramaribo zelf nog niet gespot!). Lekker frans cuisine gelunched (inclusief overigens niet al te beste ´chateau migraine´, voor wijn is het dan kennelijk toch weer net te ver en te vochtig) een beetje door de stad en over het gevangenisterrein rondgewandeld en daarna weer terug naar Paramaribo.

Even een dagje relaxen.


Frank & Kirsten