China (part 1) - Chengdu & omgeving

China

China, het land van de panda's, de chopsticks en de Beijing Olympics 2008.

En - omgekeerd ten opzichte van Indonesie - ditmaal een weerzien voor Kirsten en voor Frank de eerste keer.

Al snel is echter duidelijk dat de ontwikkelingen in het land erg hard zijn gegaan de afgelopen 7 jaar en dat ook het toerisme een enorme vlucht heeft genomen. Veel nieuwbouw, mooie auto’s en winkels van dure westerse merken. 1 ding is echter niet veranderd, en dat zijn de Chinese manieren: Rochelen, spugen, boeren en hun kind boven het rioolputje laten plassen, het is nog steeds net zo gemeengoed als toen. Jahoor, we zijn (weer) in China!
Na inmiddels echter ook in Hong Kong, Taiwan en Japan te zijn geweest is het echter wel fascinerend om de onderlinge verschillen te zien en zijn we blij dat de Taiwanezen (eigenlijk Chinezen) hun manieren toch vooral van de vroegere Japanse bezetter hebben overgenomen. Altijd even netjes en beleefd en daarmee dus het tegenovergestelde van hun voormaliglandgenoten.

Maar ok, nu eerst maar eens even terug naar onze reis. Ons eerste reisdoel in China is Tibet, voordat het daar (te) koud wordt. Zodra we de grens bij Hong Kong gepasseerd zijn vliegen we dan ook meteen naar Chengdu, een handige plek om de benodigde vergunning te regelen om Tibet in te komen. Het reizen hier is voor buitenlanders namelijk nog steeds een beetje aan banden gelegd. Je ziet deze vergunning overigens nooit, maar schijnt ‘m wel nodig te hebben om je vliegtuig te kunnen boarden waarbij de door het reisbureau ingehuurde chauffeur dan kennelijk met een lijstje zwaait om dat heuglijke feit te bevestigen. Beetje vaag dus, maar het zal wel.

In de praktijk lijkt het er echter vooral op dat het een manier is om desgewenst tijdelijk buitenlanders te kunnen weren (lees: als er onafhankelijkheidsuitingen c.q. andere onlusten zijn) en natuurlijk meer geld te kunnen verdienen. Iets wat je verder maar voor lief aanneemt en waar je niet al te veel over nadenkt, ware het niet dat wij, net als menig ander reiziger, helaas met de eerste reden te maken krijgen. :-( Na aankomst in Chengdu blijkt namelijk al snel dat er voorlopig geen Tibet-vergunningen worden verleend. Waarom niet is echter nog onduidelijk. Aangezien we echter sowieso gepland hadden om eerst nog een paar dagen wat dingen in de stad + omgeving te verkennen liggen we daar nog niet zo wakker van. Over een paar dagen zal e.e.a. wel weer overgewaaid zijn, denken we...

Chengdu is erg groot (meer dan 5 mln inwoners) en - net als waarschijnlijk alle andere grote Chinese steden - niet erg sfeervol. Bovendien hebben ze het centrum flink verbouwd (incl. upgrade van het centrale plein met ying-yang fonteinen en andere kinky objecten) en zijn ze nu druk in de weer met het aanleggen van een metrolijn. Nieuwbouw Chinese stijl, oftewel, vooral heel rigoreus met de sloophamer in de weer om er daarna iets groots en pompeus voor in de plaats te zetten - aan ambities geen gebrek in China en op de 1 of andere manier hebben ze er ook de middelen voor om het allemaal te realiseren. Alleen het standbeeld van Mao die getrouw het volk toezwaait heeft nog niet hoeven wijken, toch nog 1 puntje van herkenning voor Kirsten. De charme die de stad mist heeft ons hostel echter wel en we merken als snel dat het heel makkelijk is om hier een aantal dagen te blijven hangen… Erg chillend!

De eerste bestemming in de omgeving is Emei Shan. Dit is 1 van de vier heilige boeddhistische bergen in China (en dus een belangrijke toeristenbestemming), met (in theorie) prachtige uitzichten en veel boeddhistische tempels. Op de top aangekomen blijkt het zicht echter niet meer dan een metertje of tien, het miezert en bovendien is het bitterkoud. Bye bye uitzicht en nadat we bij de tempel ook nog eens op redelijk onvriendelijke wijze van een politieman (wat doet die daar uberhaupt?) te horen krijgen dat we er niet mogen slapen is ons enthousiasme voor deze berg snel gedaald. Gelukkig vinden we daarna echter vrij snel een kamer in het weerstation (ja, het is net zo vaag als dat het klinkt). Eigenlijk niet toegestaan voor buitenlandse toeristen (kennelijk willen ze dat we de veel duurdere halflege toeristenhotels opvullen), maar dat zal ons een zorg zijn. Als ze er bovendien elektrische dekens blijken te hebben (erg fijn op 3000m!) weten we zeker dat we vannacht goed gaan slapen. De volgende ochtend hebben we echter behoorlijk wat moeite met opstaan om de sunrise te zien. En hadden we dat ook maar niet gedaan, het blijkt namelijk nog net zo mistig te zijn als de dag ervoor en ook de tempel op de top is weinig interessant (groot, nieuw, leeg; waar zijn alle monniken?!?). Enigszins teleurgesteld zetten we dus na het ontbijt de afdaling in; lang en mistig, en de tempels zijn - opnieuw - groot en leeg. Gelukkig komen we af en toe nog een paar apen tegen die de boel nog een beetje opvrolijken. Al met al krijgen we echter nog niet echt het gevoel op een heilige berg te zijn: 'tourist trap' is een betere omschrijving. Het boeddhisme op deze berg is nog lang niet hersteld van het jarenlange verbod op religie tijdens het communisme en het is ook maar de vraag of het nog gaat herstellen. De paar monniken die we hier wel aantreffen, lijken in sommige gevallen meer beheerders aangesteld door de overheid, maar dat blijft natuurlijk gissen. Soms bekruipt je echter het gevoel dat het allemaal enigszins georkestreerd is voor het toerisme.

Als je het heilige idee echter laat varen en die plekken opzoekt waar ook alle Chinese toeristen heen gaan (lees: op loopafstand van bus of kabelbaan) dan is het hier echter best leuk. Aan het eind van de middag (2000 meter en flinke spierpijn lager) komen we namelijk ineens in apenland pretpark: grote groepen Chinese toeristen lopen met ter plaatse gekochte zakjes nootjes over een parcours achternagezeten door hongerige brutale apen. Eigenlijk heel triest (om de inmiddels zeer getrainde apen enigszins in bedwang te houden lopen er namelijk ook flink wat guards rond die met lange stokken rake klappen uitdelen), maar tegelijkertijd wel erg vermakelijk om te zien en het maakt onze dag weer goed!

We strijken neer voor de nacht in warempel het eerste klooster waar wat gebeurt (in de zin van: een aantal biddende monniken) en we worden nog vriendelijk ontvangen ook. We beginnen het hier dan ook zowaar een beetje naar ons zin te krijgen en we besluiten de volgende dag via een andere route nog een stukje omhoog te lopen naar de meest bekende tempel van de berg: Longlife Monastery. Dicht bij de kabelbaan, dus dan moeten er wel veel Chinezen zijn schatten we zo in. Een goede gok blijkt al snel (toch best voorspelbaar dat Chinese toerisme) en we belanden ditmaal in een waar tempel pretpark: grote groepen Chinese toeristen verdringen elkaar voor een plekje om een ter plaatse gekochte wierookstaaf of kaars aan te steken, onderwijl van hun gids/medereizigers uitgelegd krijgend hoe ze eigenlijk moeten offeren/bidden (immers, wie heeft hen dit ooit geleerd tijdens het jarenlange verbod), dat dan nog een keer herhalend voor de foto, vervolgens nog allemaal een rondje lopen om een olifant-met-boeddha om daarna in de rij te staan voor het bijbehorende door een monnik gezegende souvenir. Erg grappig en de levendigheid is een mooie opsteker na alle nagenoeg verlaten tempels die we eerder onderweg gezien hebben! Hierna met de kabelbaan omlaag, waar we ons bezoek aan Emei Shan afronden met nog een paar andere leuke tempels aan de voet van de berg. Uiteindelijk dus toch nog best wel leuk, maar heilig, hmm, nee.

Onze volgende bestemming is Leshan, alwaar een 71m hoge boeddha is uitgehakt in een rotswand. Erg groot en indrukwekkend en we bekijken 'm dan ook uiteindelijk op twee manieren: per toeristenboot vanaf de rivier en in file lopend via een pad uitgehakt in de rotswand. De laatste een goede test voor ons geduld, want de Chinezen laten geen enkele kans tot voordringen onbenut en een beetje flink duwen om een goede foto te kunnen maken is ze ook bepaald niet vreemd... Daarnaast zijn er in de omgeving ook nog een aantal interessante tempels en in de rotsen uitgehakte graftombes te zien dus die pakken we ook gelijk even mee. De rest van de middag besteden we aan een bezoekje aan de 1000 Buddha Cliffs, waar duizenden (veel kleinere) boeddha’s zijn uitgehakt in een rotswand langs een rivier. Wel een paar uurtjes reizen, maar desondanks erg de moeite waard. Bovendien is de omgeving erg mooi en - ook wel eens fijn - er is geen toerist te bekennen.

Weer terug in Chengdu blijkt de vergunning-situatie voor Tibet nog niet gewijzigd te zijn. Wel is inmiddels duidelijk wat er aan de hand is: de communistische partij houdt in iedere provincie z'n 5-jaarlijkse partijcongres en daar wensen ze in Tibet duidelijk geen ongeorganiseerd reizende buitenlandse pottekijkers bij (immers, ojee als er onlusten zijn en er staat een backpacker met camera in de buurt!). Geen zin om langer te wachten besluiten we het westelijke deel van Sichuan te gaan verkennen om uiteindelijk in Xining in Qinghai uit te komen. Dit gebied is Tibetaans qua cultuur, maar behoeft geen vergunningen en is bovendien veel minder toeristisch dan Tibet zelf. Perfect dus! Voordat we op pad gaan moet er echter nog het nodige geshopt (lees: warme kleding!) en geinternet worden, en bezichtigen we tevens nog een panda onderzoekscentrum (ze blijven schattig!), de Sichuan opera (i.t.t. de Beijing variant nauwelijks kattengejank maar een combinatie van allerhande dans, zang, acrobatiek en toneel; erg leuk!) en een - verrassend goed - archeologisch museum in Sanxingdui van recentelijk ontdekte schatten van de zeer oude Shu beschaving. (Nog) niet zo bekend, maar daar zal vast snel verandering in komen want het is zeker een aanrader!

Voor de foto's nog even wat geduld. Deze laten bij gebrek aan cd-rom spelers in de internetcafe's nog even op zich wachten...

Het verslag van onze reis door 'Chinees' Tibet staat echter al wel op de site, zie het volgende bericht.

Groeten,
Frank & Kirsten